Masaże z 4 stron świata i 6 kontynentów - część 2

Euroazja to nie jedyny kontynent gdzie jedną z leczniczych terapii naturalnych był masaż. Również tubylcza ludność obu Ameryk inspirowała współczesnych fizjoterapeutów i terapeutów medycyny naturalnej do tworzenia nowoczesnych form terapii dla współczesnych Amerykanów.

Masaże  Ameryki Północnej:

Kamieniami – Pierwotnie zabiegi takie stosowali szamani hawajscy, którzy przypisywali kamieniom lecznicze działanie. Lata 90. XX wieku to czas ponownych narodzin masażu gorącymi kamieniami, który rozpowszechnił się najpierw w USA, aby pod koniec wieku trafić do Europy. Zabieg został opracowany w 1993 roku przez amerykańską masażystkę Mary Nelson z Tucson w Arizonie, która udoskonaliła pierwotne zabiegi. Dzisiaj masaż stanowi kompilację termoterapii, czakroterapii, refleksoterapii, litoterapii, aromaterapii i masażu szwedzkiego.

W skład zestawu do zabiegu wchodzą 54 kamienie bazaltowe (gorący masaż) i około 20 kamieni marmurowych (zimny masaż). Część tych kamieni ma swoje nazwy i spełniają specjalne funkcje, np.: grandmother (duża matka), który układa się na brzuchu, grandfather (duży ojciec) – układa się go na kości krzyżowej, pillow (poduszka), który wkłada się pod kark, hand stones (kamienie do rąk) – dwa kamienie trzymane przez masowanego w czasie zabiegu (kształt dopasowany do dłoni), toes stones (kamienie do stóp) – 8 kamieni, które wkłada się pomiędzy palce stóp, face stones (kamienie do twarzy) – 2 kamienie do masażu twarzy, third eye (trzecie oko) – układa się go na czole pomiędzy brwiami.

Hawajski – Lomi-lomi – znaczy ugniatać, pocierać, hawajski masaż leczniczy, rozprzestrzenił się na cały świat w II połowie XX wieku. Do Polski dotarł kilka lat temu. Dzielenie się oddechem i radością to jego sposób na zdrowie.

Masaż był integralną częścią systemu uzdrawiania, uwzględniający stosowanie ziół, kąpieli termalnych i w słonej wodzie oraz sauny zwanej imu-loa. Do masażu używano aromatyczny płyn, otrzymywany z polinezyjskiego dzikiego imbiru. Wiedza ta przekazywana była z pokolenia na pokolenie kahunom - odpowiednik szamana o różnych specjalnościach. Nie wszyscy kahuni znali sztukę lomi-lomi i nie wszyscy znali się na ziołach. Na każdej z wysp wykształcił się specyficzny styl masowania, w zależności od tradycji, w jakiej kahuna był uczony. Szczególny styl masażu – Lomi-lomi Nui, co oznacza masaż najwyższy, wykonywany był w świątyniach z przeznaczeniem dla dostojników plemiennych.
W starożytnych Hawajach król i królowa mieli masowane brzuchy po jedzeniu, aby mogli zjeść więcej. 

Strefowy – Współczesne zainteresowanie refleksologią związane jest z postacią amerykańskiego lekarza, dr Williama H. Fitzgeralda, i publikacją jego książki „Terapia strefowa albo uśmierzenie bólu w domu” (1917). Opisuje w niej swoje sukcesy w leczeniu bólu poprzez odpowiednią pracę na dłoniach oraz przedstawia swoją teorię strefową. Są to linie biegnące od czubka głowy do każdego palca u nogi z odgałęzieniami poprzez ramiona i ręce do palców dłoni. Poszczególne organy mają swoje odpowiedniki – refleksy – w stopie po tej samej stronie ciała. Poprzez odpowiedni ucisk refleksolog jest w stanie usprawnić funkcjonowanie wszystkich narządów, a także odczytać niepokojące sygnały płynące z refleksów, w postaci zgrubień i narośli. To jego pracą zainspirowała się Eunice Ingham, która napisała w latach 30-tych  książkę „Historie, które opowiadają stopy” – była to pierwsza praca poświęcona tylko i wyłącznie nowej terapii poprzez stopy i dłonie – refleksoterapii. 

 

Indiański – indiański szaman przed ceremonią leczenia wypijał napój z ziół, tańcząc koncentrował się, a masownaie rozpoczynał od środka ciała w kierunku zewnętrznym, aby całkowicie wypędzić złe duchy i chorobę. Ceremonia trwała dziewięć dni i nocy. Przez ten czas szaman podawał choremu zioła i nacierał jego ciało wełną z owcy, kąpał go w naparach z ziół, masował kolejno wszystkie części ciała, dotykał je i przyciskał, modlił się i krzyczał.

Współcześnie - Tym, co odróżnia masaż indiański od innych tego typu zabiegów jest fakt, że masowana osoba przebywa w pozycji siedzącej lub klęczącej, a nie leżącej. Najczęściej znajduje się na macie lub opiera o krzesło, ustawiona przodem do oparcia, by zapewnić sobie swobodę ruchu w stawach łokciowych. Pacjent najczęściej jest ubrany w luźny strój bądź pozbawiony górnej części ubrania. Czasem, choć nie jest to wymagane, podczas masażu indiańskiego stosuje się olejki eteryczne, które stanowią element aromaterapii, dzięki czemu masowanej osobie łatwiej się zrelaksować. Podczas masażu indiańskiego nie korzysta się natomiast z żadnych środków poślizgowych, jak oleje i oliwki.

Masaże Ameryki Południowej:

masaż Azteków, Majów – okres ich panowania obejmuje II i I wiek p.n.e, ich poziom higieny był bardzo wysoki, budowali oni poza świątyniami i ogrodami – łaźnie z kamienia, w której poddawali swoje ciała i dusze terapiom naturalnym – kąpilom, masażom z wykorzystaniem maści ziołowych, tłuszczy zwierzęcych, oliwek ze specjalnych liści.

Leczeniem pospolitych ludzi zajmowali się szamani, wiedzmy i znachorki. Obywatele wyższej klasy korzystali z usług kapłanów. W Meksyku stosowali oni w leczeniu swoistą odmianę akupunktury z wykorzystaniem ostrych kolców agawy.

Niektórzy historycy sugerują nawet, że masaż gorącymi i zimnymi kamieniami był jednym z ulubionych zabiegów stosowanych w łaźniach parowych Azteków i Majów. 

szamański - masaż był powszechnie używany jako środek służący do wypędzania choroby z ciała pacjenta. Podczas seansu szaman najpierw pocierał ręką o rękę, potem naciągał palce jeden po drugim, aż strzelały stawy. Czynność ta mała imitować odgłosy palących się gałęzi w ogniu. Następnie dmuchał w ręce i spluwał na nie, kierując je we wszystkich kierunkach świata i ku ziemi. Wydając dźwięk płukania gardła wysysał chorobę z pacjenta a następnie dmuchał w chorą część ciała i wykonywał ruchy głaszczące jakby wymiatał chorobę z ciała.

 *

Źródło i inspiracja do wpisu:

Leszek Magiera. Leksykon masażu i terminów komplementarnych. 2008.

Leszek Magiera. Historia masażu w zarysie. 2007

*